Την Κυριακή 29 Απρίλη ξεκινάει μια ακόμη επιχείρηση εκκαθάρισης του κέντρου της Αθήνας, αυτήν τη φορά με πρόσχημα τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας από τον «τρόμο» του HIV. Μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα, αυτή των μη δηλωμένων εργατριών του σεξ, καταδιώκεται. Στήνεται ένα πραγματικό ανθρωποκυνηγητό: έφοδοι σε οίκους ανοχής, επιχειρήσεις-σκούπα σε πιάτσες, εκατοντάδες προσαγωγές, ιατρικές εξετάσεις χωρίς τη συγκατάθεση των ίδιων των γυναικών, δημοσιοποίηση των προσωπικών τους δεδομένων και φωτογραφιών. Το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται με κλιμακούμενη φρικαλεότητα για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Μέχρι σήμερα 31 γυναίκες έχουν οδηγηθεί στον ανακριτή, από τις οποίες οι 16 κρίθηκαν προφυλακιστέες. Και η αστυνομία απειλεί ότι η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμη…

Δημόσια υγεία

Ο λόγος περί κινδύνου της δημόσιας υγείας και ο τρόπος αντιμετώπισης του «προβλήματος» καθόλου τυχαία μας θυμίζουν τη ναζιστική προπαγάνδα περί καθαρότητας και τη στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων (προλετάριες, μετανάστριες, πόρνες, χρήστριες ουσιών, τρανς άτομα). Το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ. (Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων), ένας οργανισμός αρμόδιος για το υποτιθέμενα ουδέτερο και καθολικό αγαθό της υγείας, στέκεται από την πρώτη στιγμή ανενδοίαστα στο πλευρό της αστυνομίας και σε συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής, συμβάλει στην εκκαθάριση της πόλης από μιαρούς παρίες. Η βιοπολιτική αγριεύει και παίρνει τα όπλα: μπάτσοι με χακί και μπάτσοι με άσπρες ποδιές κατακλύζουν τους δρόμους, εφορμούν σε σπίτια, εξαναγκάζουν σε έλεγχο, εξευτελίζουν, διαπομπεύουν. Η ασθένεια μετατρέπεται σε έγκλημα και η διάγνωση σε τιμωρία. Περίεργη σύνδεση της ιατρικής με την αστυνομία ή απλά φασισμός.

Η στοχοποίηση ως εργαλείο της κρίσης

Το σώμα που δημιουργήθηκε ως τέρας: ένα σώμα ξένο, μη ανήκον στο εθνικό μας σύνολο, ένα σώμα γυναικείο, το δευτερεύον της πατριαρχικής τάξης, ένα σώμα μολυσμένο από τον πιο συμβολικά φορτισμένο ιό της ιστορίας, τον ιό του HIV, ένα σώμα εκδιδόμενο.

Τα σώματα που φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής υποτίμησης, σώματα χωρίς σημασία, παρουσιάζονται ως δημόσιος κίνδυνος. Ταυτόχρονα, κράτος και ΜΜΕ φυσικοποιούν την ετεροφυλόφιλη υπερχειλίζουσα καύλα του έλληνα πελάτη και περιφρουρούν το οικοδόμημα της ελληνικής οικογένειας. Τη στιγμή που η κοινωνία χάνει τη συνοχή της, δημιουργεί εχθρούς υπό την απειλή των οποίων θα συγκροτηθεί ως ενιαία –και πάντα στο όνομα της εθνικής ενότητας. Τα όλο και πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας ονομάζουν τους ανεπιθύμητους κίνδυνο ώστε να απεμπολήσουν τις τύψεις της για τον τρόπο με τον οποίο απαντά στην οικονομική και πολιτική της κρίση. Η κρίση για να ξεπεραστεί οφείλει να υποτιμήσει κι άλλο, να εκμεταλλευτεί πιο εντατικά, να πατήσει επί πτωμάτων.

Το γυναικείο σώμα

Δεν είναι τυχαίο που στοχοποιούνται και πάλι οι γυναίκες. Στον πανικό που δημιουργείται βλέπουμε το γυναικείο σώμα να αναπαρίσταται σε μια ακόμα κρίσιμη ιστορική στιγμή ως επικίνδυνο. Η εμπλοκή δύο σωμάτων στη διαδικασία της μετάδοσης δεν προβληματοποιείται και το γυναικείο σώμα είναι αυτό που επενδύεται με την ιδιότητα του μολυσμένου. Η προϋπάρχουσα σύνδεσή του με τη μιαρότητα αποκτά πλέον σαφήνεια καθώς τοποθετείται στην κοινή θέα του δημόσιου λόγου. Τίθεται σε δημόσια διαβούλευση για να αποφανθούν όλοι και να ελέγξουν την επικινδυνότητά του. Μα δεν είναι μόνο το σώμα και ο τρόπος που η καθεμία αποφασίζει να το διαθέσει που ελέγχονται αλλά και οι σκοτεινές προθέσεις που αυτό φέρει. Η βλάβη που προκαλεί δεν είναι τυχαία αλλά «σκοπούμενη». Δεν είναι μόνο προσωπικό ζήτημα της καθεμιάς το γεγονός ότι φέρει τον ιό, μας λένε, αφορά το σύνολο της κοινωνίας στην οποία έχει την πρόθεση να τον μεταδώσει. Η ίδια η γυναικεία υπόσταση, νους και σώμα, παρουσιάζεται ως νοσηρή.

Οι μεταναστευτικές κοινότητες

Δεν είναι τυχαίο που στοχοποιούνται και πάλι οι μεταναστευτικές κοινότητες. Μπορεί η πραγματικότητα τελικά να τους διάψευσε αλλά δε μας διαφεύγει ότι αρχική μεθόδευση του κράτους ήταν να συνδεθεί ο πανικός του AIDS με τις κραυγές για τον υγειονομικό κίνδυνο που αποδίδεται σε αυτές. Οι μεταναστευτικές κοινότητες εδώ και χρόνια βιώνουν τον πιο ωμό ρατσισμό και την πιο στυγνή εκμετάλλευση στα χέρια των ελληνικών αφεντικών. Τώρα βαφτίζονται μιαρές και επικίνδυνες, πλεονάζουσες και ανεπιθύμητες, εκκαθαρίζονται από τα κέντρα των πόλεων σαν ανθρώπινα σκουπίδια, κυνηγιούνται από φασιστικές συμμορίες, φυλακίζονται σε κέντρα «φιλοξενίας», απελαύνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Η ζωή τους υποτιμάται ακραία μέχρι να μπορέσει ο καπιταλισμός να τις ξαναρίξει στην κρεατομηχανή του κέρδους.

Το εκδιδόμενο σώμα

Δεν είναι τυχαίο που στοχοποιούνται και πάλι οι εκδιδόμενες. Εργάτριες στα πιο σκοτεινά κάτεργα, σώματα δημόσια που πάνω τους ξεβράζεται όλη η σεξιστική βία που παράγει απλόχερα αυτή η κοινωνία. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή, την υγεία, την εργασία των «κοινών» γυναικών. Κόπτεται μόνο για τη διάσωση της ελληνικής οικογένειας και την ίδια στιγμή αγκαλιάζει πελάτες που δεν τους νοιάζει να διακρίνουν μεταξύ καταναγκαστικής και εθελούσιας πορνείας. Το κυνήγι των εκδιδόμενων μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει: πορνεία πιο κρυμμένη και πιο σκληρή, εργασία πιο βάναυση και πιο εντατική, ενίσχυση της καταναγκαστικής πορνείας και άπλωμα του εμπορίου γυναικών, βία καθημερινή, αόρατη, ανομολόγητη. Ίσως και με πιστοποιητικό υγείας.

HIV πανικός

Δεν έχει σημασία που οι αναπαραστάσεις γύρω από το AIDS δεν ακολουθούν καθόλου την πραγματική διάσταση επικινδυνότητάς του. Δεν έχει σημασία που η κοινή γνώμη αγνοεί ότι ο ιός δεν είναι πλέον θανατηφόρος, ότι κάνουν ότι δεν ξέρουν πως ο ιός δεν μεταδίδεται με το άγγιγμα, ότι η πραγματική συμφορά που συνδέεται με αυτόν είναι το κοινωνικό στίγμα που τον συνοδεύει. Σημασία έχει ότι δημιουργείται μια θεαματική αναπαράσταση του ιού που λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά: πατώντας σε αυτήν τη θάλασσα άγνοιας και σύγχυσης δημιουργείται ο ηθικός πανικός που θα ενεργοποιήσει αντανακλαστικά ώστε να αστυνομεύσει καλύτερα, να εκτοπίσει και να στιγματίσει τα σώματα που φέρουν τον ιό, τα σώματα που μπορούν εύκολα να εξολοθρευτούν. Γιατί είναι ήδη παρίες και δεν χωρούν στην, αγωνιζόμενη να ορθοποδήσει, καπιταλιστική μας βαρβαρότητα. Η ονομασία του HIV ως «υγειονομική βόμβα» στοχοποιεί τους ήδη στιγματισμένους οροθετικούς, ενοχοποιώντας τη σεξουαλικότητά τους.

Ο ηθικός πανικός δεν έχει μόνο στόχο τις και τους παρίες. Έχει σκοπό να εμπεδωθούν και να ενταθούν όλες οι μορφές κοινωνικής ιεραρχίας, η πατριαρχική τάξη, η κυριαρχική ετεροκανονικότητα, ο ρατσισμός και το εθνικό φρόνημα, η εμπορευματοποίηση και η εκμετάλλευση. Στόχος είναι να συμμορφωθούμε σε ένα σύστημα που απεργάζεται τη συμφορά μας, να συγκατανεύσουμε στο στυγερό του πρόσωπο. Το φτύνουμε κατάμουτρα.

 Αλληλεγγύη στις διωκόμενες

Άμεση απελευθέρωση των φυλακισμένων γυναικών

 Ενάντια σε κράτος, νταβατζήδες, γιατρούς-συνεργάτες και πελάτες

 Μωβ Καφενείο, Massqueerraid, αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι

• ΝΟ PASSARAN, ενάντια στη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής

xatipom