Κείμενο για στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών

Μα καλά υπάρχουν αόρατοι άνθρωποι;

   Πολλά έχουν ακουστεί κατά καιρούς για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών ή Κέντρα Κλειστής Φιλοξενίας,  όπως επίσημα ονομάζονται.  Από αυτούς που θεωρούν  ότι αποτελούν αναγκαίο κακό, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το λεγόμενο πρόβλημα της μετανάστευσης στην Ελλάδα, μέχρι αυτούς που κόπτονται για την άσχημη εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό και στους διεθνείς οργανισμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γίνεται σαφές ότι μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, είτε επικροτώντας  για κάτι που έλειπε από τον τόπο αυτό, είτε εμφανίζοντας αισθητικής φύσεως αμφιβολίες για το στοίβαγμα ανθρώπων σε κάτεργα, αντιλαμβάνεται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, στην καλύτερη σαν μια απαραίτητη παρέκκλιση από την μέχρι τώρα ατζέντα, ενώ στην χειρότερη σαν τη νέα πρόταση στα πλαίσια της διακρατικής ρύθμισης της μετανάστευσης.

   Στην πραγματικότητα,  τα στρατόπεδα αυτά έρχονται σαν φυσική συνέχεια της προσπάθειας των αφεντικών να ελέγξουν τις μεταναστευτικές ροές, την κίνηση αυτή των ανθρώπων  που αμφισβητούν, μέσα από τις αντιφάσεις τους, τις απώλειες τους και το ξερίζωμα τους,  τον  προδιαγραμμένο θάνατο που τους επιφυλάσσει ο καπιταλισμός στον τόπο τους.  Τα στρατόπεδα αυτά είναι άλλο ένα όπλο στην φαρέτρα του κεφαλαίου, μαζί με τους φράχτες της Frontex, τις δολοφονίες του λιμενικού στο αιγαίο, τα πογκρόμ στις γειτονιές των πόλεων και τις επιχειρήσεις Ξένιος Δίας. Αποτελούν στρατηγική επιλογή, σε μια περίοδο παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, προκειμένου το κεφάλαιο να καταφέρει να ελέγξει τις μετακινήσεις των προλεταριοποιημένων πληθυσμών και είτε  να τους εντάξ­ει στην παραγωγή, με δικούς του όρους , είτε να εκκαθαρίσει τα αντιπαραγωγικά κομμάτια. Ό ρόλος που επιτελούν είναι διττός. Από τη μία στοχεύουν στη βίαιη υποτίμηση ενός κομματιού της κοινωνίας, ενώ απ την άλλη στην παραδειγματική πειθάρχηση των υπολοίπων. Είναι μέρος του σχεδίου για το ξεπέρασμα της κρίσης απ’ την μεριά των αφεντικών.

   Άλλωστε αυτό που επιφυλάσσει στους μετανάστες η ελληνική πραγματικότητα είναι η μαύρη εργασία, το καθημερινό άγχος  για τα βασικά της επιβίωσης, το  κρυφτό και το κυνηγητό  με τις δυνάμεις καταστολής, τα βλέμματα γεμάτα μίσος.  Ιστορικά, έχουν αποτελέσει αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κερδοφορίας  των προηγούμενων δεκαετιών, ως τα πιο υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας που προσέφεραν τα φτηνά εργατικά χέρια όπου χρειάζονταν και έκαναν τη βρώμικη δουλειά για τα ντόπια, μικρά ή μεγάλα,  αφεντικά. Ήταν οι επιτακτικές ανάγκες επιβίωσης των μεταναστών τις οποίες το κεφάλαιο εκμεταλλεύτηκε ως μοχλό συμπίεσης για την εργατική δύναμη των ντόπιων, ξεκινώντας ένα γαϊτανάκι ανταγωνισμού και αλληλοϋποτίμησης. Η έλλειψη σχέσεων με τους εδώ αγωνιζόμενους (και τις συλλογικοποιήσεις τους) μαζί με το μόνιμο καθεστώς παρανομίας,  στο οποίο βρέθηκαν ερχόμενοι στον ελλαδικό χώρο, ήταν η συνθήκη που τους έθεσε  εντονότερα τον εκβιασμό της εργασίας και τους απέκοψε απ’ τις όποιες δυνατότητες είχαν για ανατίμηση της ζωής τους και δημιουργία αγωνιστικών σχέσεων. Να το κάνουμε πιο λιανά: Αυτό που εμείς βιώνουμε σα «σκάσε και δούλευε» για τους μετανάστες είναι «δούλευε ή ψόφα» Οι μετανάστες έγιναν οι Άλλοι, στην πειθάρχηση  των οποίων, ένα κομμάτι του ντόπιου πληθυσμού είδε την προσωπική και εθνική πολυπόθητη ανάπτυξη, το φτηνό δυναμικό που θα έφερνε τις επενδύσεις.

   Στη σημερινή συνθήκη, που η υπόσχεση για ανέλιξη φαντάζει όλο και πιο μακρινή, ενώ οι φωνές για τις θυσίες που απαιτούνται ολοένα και πληθαίνουν, οι μετανάστες αποτελούν τα πρώτα εξιλαστήρια  θύματα που θα προσφερθούν για βορά στο βωμό της ‘εθνικής σωτηρίας’.  Η χρόνια δουλειά που έγινε  απ’ το ελληνικό κράτος απέναντι σ’ όλα τα μεταναστευτικά κύματα που ήρθαν στην ελληνική επικράτεια είχε ως σκοπό την παρανομοποίηση τους και την αποτύπωση τους στο συλλογικό υποσυνείδητο ως κάτι το ξένο. Είτε με τα ιδεολογήματα των δηλωμένων φασιστών «περί εθνικής καθαρότητας», είτε με πιο ‘λάιτ’ ξενοφοβικές φράσεις που ακούγονται από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, όπως το ότι «είναι υγειονομική βόμβα» ή «παράγουν εγκληματικότητα», επιχειρείται η παρουσίαση της μετανάστευσης όχι ως μια κίνηση που προκαλείται απ τις συγκρούσεις του καπιταλισμού αλλά ως ένα μίασμα το οποίο, άμα δεν προσφέρει με όρους δουλείας, είναι άχρηστο.  Για όσο λοιπόν καιρό,  πρόσφεραν και προσφέρουν φτηνή και πειθαρχημένη εργασία, οι μετανάστες είναι επιθυμητοί, ειδάλλως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι μαχαιριές από χρυσαυγίτες, οι δολοφονίες στο  Αιγαίο και τον Έβρο και οι πυροβολισμοί στη μανωλάδα θα ξεδιπλώσουν την άλλη όψη της περίφημης ελληνικής φιλοξενίας. Ας το πάρουμε επιτέλους απόφαση. Πέρα από οποιονδήποτε ανθρωπιστικό μανδύα μπορεί να φοράει κατά καιρούς ο καπιταλισμός, η όψη του για την αξία της ζωής είναι η ίδια για όλους και μετριέται με το πόσα μπορεί να παράγει ο καθένας.

   Αυτό είναι και το κοινό νήμα που διατρέχει τους αγώνες ντόπιων και μεταναστών. Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση της κοινής μας θέσης απέναντι στην διάλυση των ζωών μας. Η γνώση, δηλαδή, ότι η αναδιάρθρωση των καπιταλιστικών σχέσεων περνά πάνω απ’ τις ζωές μας, είτε αυτή αφορά τη διάλυση των κοινωνικών παροχών, είτε την οργάνωση της ζωής μας με στρατιωτικούς όρους προκειμένου να αποδίδουμε περισσότερο για την οικονομία, την πατρίδα, την ανάπτυξη… τα αφεντικά . Σε μια συνθήκη που το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του, οι κυβερνήσεις, πασχίζουν να συμπεριλάβουν μέσα στη διαδικασία παραγωγής κέρδους όλο και περισσότερες εκφάνσεις της καθημερινότητάς, επιτιθέμενοι σε βασικές βιοτικές ανάγκες, η κοινότητα των συμφερόντων των εκμεταλλευομένων  και η σύνδεση μεταξύ μας, πέρα από κάθε εθνικό διαχωρισμό, είναι αυτή που μπορεί να δημιουργήσει αναχώματα. Είναι αναγκαίο να βρεθούμε και να οργανωθούμε από κοινού με τους μετανάστες πάνω στη βάση των κοινών μας συμφερόντων, να δημιουργήσουμε ξανά το υπόστρωμα σχέσεων πάνω στο οποίο θα μιλήσουμε για τους εαυτούς μας και θα τροφοδοτήσουμε τους αγώνες μας. Δηλαδή, οι εξεγέρσεις στις μητροπόλεις και οι καθημερινοί μικροί και μεγάλοι αγώνες που δίνουμε στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια, στις συνελεύσεις γειτονιάς καθώς και οι εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι αποχές συσσιτίου και οι αντιστάσεις που παράγουν οι μετανάστες χωρίς χαρτιά στους χώρους που ζούνε, θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τα όριά τους όταν συναντηθούν και δημιουργήσουν τις νέες κοινότητες αγωνιζομένων.

 

Να αγωνιστούμε μέχρι την καταστροφή

των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

 

Μέχρι την καταστροφή κάθε διαχωρισμού.

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *