«Επέστρεψα επιτέλους θεσσαλονίκη και ανυπομονώ να ξεκινήσω σχολή. Άργησα λίγο βέβαια καθώς δεν χρωστούσα κανένα μάθημα, σαν καλή φοιτήτρια. Εντάξει μπορεί να πέθανα στο διάβασμα όλη την χρονιά αλλά αυτό απαιτεί μια σχολή σαν το βιολογικό. Πρέπει να γίνουμε καλοί επιστήμονες και να αντέχουμε τη σκληρή δουλειά. Έτσι είναι η αγορά εργασίας και δεν έχω σκοπό να μείνω άνεργη σαν όλους αυτούς τους αιώνιους φοιτητές και χασομέρηδες.

Από αύριο, λοιπόν, πάλι πίσω στην σχολή. Ελπίζω βεβαία να μην ισχύουν οι φήμες για δυσλειτουργία του πανεπιστήμιου. Ευτυχώς που στο ΑΠΘ ο πρύτανης με τους καθηγητές μας διασφαλίζουν πάντα την ομαλή λειτουργία του. Εξάλλου όλα αυτά γίνονται γιατί οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστήμιων βγαίνουν στην διαθεσιμότητα. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως τι σχέση έχει αυτό με την εκπαιδευτική διαδικασία;

Ούτε και για ποιο λόγο πρέπει να μας αγγίζουν οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, των δημοσίων υπαλλήλων, των γιατρών; Δε φτάνει που κάθε λίγο και λιγάκι κλείνουν τους δρόμους για τις πορείες τους και δεν μπορεί κανείς να κινηθεί ελεύθερος στην πόλη, τώρα θέλουνε να κάνουμε και συνέλευση στην σχολή για να τα συζητήσουμε. Αντί να αντιληφθούν ότι η χώρα μας περνάει δύσκολα και πρέπει να κάνουμε υπομονή, θέλουνε, λέει, να κλείσουμε τις σχολές και να βρούμε όλοι μαζί λύση στα προβλήματα. Αμάν πια!

Anyway, δεν θα ασχοληθώ με τυπάκια που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και δεν σέβονται όσους έχουν σοβαρούς στόχους. Το πανεπιστήμιο οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά και να εκσυγχρονίζεται. Ακόμη και αν πρέπει να πληρώνουμε για τα βιβλία και τα εργαστηριακά υλικά μας. Εξάλλου πρέπει να αναβαθμιστούν όλα τα επίπεδα της φοίτησης μας. Όπως θα γίνει και με την λέσχη που από φέτος θα σταματήσει να μπαινοβγαίνει ο κάθε άσχετος και θα λειτουργεί με catering.

Άντε, λοιπόν, καλή μου αρχή, γεμάτη νέα επιστημονική γνώση και αρκετό διάβασμα!»

Ελπίζουμε το κειμενάκι που μόλις διάβασες να σου προκάλεσε γέλιο.Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα είναι σοβαρά. Μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του βλέπει ότι τα προβλήματα συνεχώς πληθαίνουν, τόσο στο πανεπιστήμιο όσο και στην κοινωνία.

Στο πανεπιστήμιο, δεν είμαστε οι φοιτητές που τρέχουν από το ένα μάθημα στο άλλο, κυνηγάνε τους καθηγητές με σκοπό την ανέλιξη τους και θέλουν να τελειώσουν εγκαίρως και με καλή βαθμολογία την σχολή για να βγουν στην πολυπόθητη αγορά εργασίας . Είναι και ο κοινωνικός μας χώρος και δεν μπορεί να μας αφήνει ανεπηρέαστους οτιδήποτε συμβαίνει μέσα σε αυτόν. Τα τελευταία χρόνια η εντατικοποίηση συνεχώς βαθαίνει, το κόστος φοίτησης του «δωρεάν» πανεπιστημίου ανεβαίνει(συγγράμματα, εργαστηριακά υλικά, σίτιση, στέγαση). Οι επιχειρήσεις δεν χτυπούν πλέον την πόρτα του πανεπιστήμιου αλλά ήδη έχουν εισβάλλει και αρχίσει την εκμεταλλευτική τους δραστηριότητα και οποιαδήποτε άλλη ασχολία πλην της απόκτησης της «αγίας» επιστημονικής γνώσης δαιμονοποιείται και κατακρίνεται. Είναι απλό: όσοι έχουν τα φράγκα θα «προχωρήσουν» και οι υπόλοιποι θα πεταχτούν στην ανεργία, την επισφάλεια, την εντεινόμενη εκμετάλλευση και την άνευ όρων υποτίμηση της ζωής τους.

Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων τίθενται σε διαθεσιμότητα και περιμένουν τις απολύσεις τους. Εντάσσονται και αυτοί στο πλαίσιο της γενικής αναδιάρθρωσης του εργασιακού τομέα και των νέων μέτρων για ανάκαμψη. Συγκεκριμένα, στο ΑΠΘ απολύθηκαν ήδη 40 άτομα ενώ στο ΑΤΕΙ άλλα 30. Περίπου 1500 διοικητικοί υπάλληλοι των αει και τει τίθενται σε διαθεσιμότητα, ενώ από το ΑΠΘ υπολογίζονται γύρω στους 240 υπαλλήλους οι οποίοι για τους υπόλοιπους 9 μήνες θα αμείβονται με το 75% του μισθού τους και αν δεν μετατεθούν σε κάποια άλλη θέση απολύονται. Δεδομένης της αδυναμίας λειτουργίας των ιδρυμάτων με ελάχιστο προσωπικό, είναι προφανές πως το κράτος στοχεύει σταδιακά στην αποσύνδεση του από το πανεπιστήμιο ως βασικός εργοδότης και χρηματοδότης του,προτρέποντας παράλληλα τις διοικήσεις να αναζητήσουν αλλού φθηνότερη εργασία και χρήματα. Με λίγα λόγια, το μέτρο της διαθεσιμότητας, εκτός από το προφανές, τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, στρώνει το έδαφος για την εργασιακή επισφάλεια και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων μέσα στο πανεπιστήμιο και όχι μόνο. Όσοι μετατεθούν σε νέες θέσεις θα αμείβονται πολύ λιγότερο, οι ελλείψεις σε μόνιμο προσωπικό θα αντικατασταθούν από νέες εργολαβίες με μισθούς πείνας ή από την απλήρωτοι εργασία μεταπτυχιακών και διδακτορικών, ενώ το καθεστώς το μπλοκάκηδων και των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου θα αποτελεί τον κανόνα.

Όσο για την λέσχη, από φέτος παραχωρείται και αυτή σε catering, καθώς πλέον αναμένεται η ΑΜΒΡΟΣΙΑ CATERING να αναλάβει την σίτιση στο ΑΠΘ. Ο Χούτος(catering λέσχης παμακ) δεν παρέλειψε να προσπαθήσει να επεκτείνει τις δουλειές του και απέναντι ασκώντας ένσταση, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή , στην προσφορά της ΑΜΒΡΟΣΙΑ CATERING. Τα νέα δεδομένα δείχνουν πως θα σιτίζονται δωρεάν μόνο όσοι/ες έχουν κάρτες σίτισης, οι οποίες θα αφορούν μόνο φοιτητές του ΑΠΘ, μόνο εντός του ν+2 και με βάση το οικογενειακό εισόδημα, ανεξαρτήτως αν κάποιος/α συντηρείται από την οικογένεια του. Όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να πληρώνουν για να φάνε. Όσο για τους εργαζόμενους παραμένουν στον αέρα καθώς κανένας δεν τους εγγυάται ότι θα επαναπροσληφθούν ούτε τις ώρες και τις συνθήκες εργασίας τους.

Σε επίπεδο κοινωνίας τα πράγματα είναι εξίσου δυσοίωνα. Με πρόσχημα τα νέα μέτρα και την ανάγκη της χώρας για ανάπτυξη οι από τα πάνω εντείνουν την υποτίμηση και την εκμετάλλευσή μας. Διάφοροι κλάδοι (εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι ,…) καλούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, συχνά, όμως, χωρίς να καταφέρνουν να συνδεθούν μεταξύ τους και αντιταχθούν στην κυρίαρχη γνώμη των αρχισυνδικαλιστών τους. Επίσης, στην «ειδυλλιακή» καθημερινότητα των νοσοκομείων (φακελάκια, έλλειψη προσωπικού και πρώτων υλών, απλήρωτες υπερωρίες, φαρμακευτικές εταιρείες, 5ευρω στα εξωτερικά ιατρεία…) ήρθε να προστεθεί το αντίτιμο των 25 ευρώ για την εισαγωγή σε νοσοκομείο. Η τακτική αυτή εναρμονίζεται με την συνολικότερη πολιτική εμπορευματοποίησης της περίθαλψης, η οποία οδηγεί σε ασθενείς 2 ταχυτήτων: αυτούς που μπορούν να πληρώσουν τα απαραίτητα και αυτούς που αδυνατούν, αυτούς που θα γιατρευτούν και αυτούς που αφήνονται στην μοίρα τους.

Εκτός από την εξαθλίωση της καθημερινότητάς μας, το κεφάλαιο προσπαθεί να φιμώσει κάθε φωνή αντίστασης. Μέσα στα πλαίσια την θεωρίας των δύο άκρων και στην εξασφάλιση της δημοκρατικής ομαλότητας επιτίθεται ανοιχτά σε κάθε κοινωνική κίνηση που το αμφισβητεί. Τρανταχτό παράδειγμα αυτής της καταστολής είναι το κίνημα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στην Χαλκιδική. Έτσι, λοιπόν, κάνει τα στραβά μάτια στις παρανομίες της εταιρείας, στην οικολογική καταστροφή, στην απειλή των ζωών μας και κυνηγά και βαφτίζει κακοποιό οποιονδήποτε εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα στην υπόθεση αυτή. Άλλωστε, πως αλλιώς θα επιτευχθεί η πολυπόθητη ανάπτυξη;

Αλληλεγγύη στον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων του Α.Π.Θ.

Αλληλεγγύη στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία του χρυσού θανάτου,

καμία δίωξη των αγωνιστών.

Δεν διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα, δωρεάν σίτιση – στέγαση – βιβλία.

αυτόνομο σχήμα στο βιολογικό